Evlatlarımıza bırakmamız gereken asıl miras nedir? Peygamberlerin evlatları için bıraktığı en kıymetli miras nedir? Günümüzde ebeveynlerin üzerine düşen vazifeler neler? Asıl bırakmamız ve gayret göstermemiz gereken birikim, miras nedir?

Evlâtlar; fânî olan büyüklerinin maddî varlıklarına, onların vefâtıyla beraber kendiliğinden mîrasçı olurlar.

Lâkin mânevî kıymetlerin intikali, kendiliğinden gerçekleşmez. Bunun için; husûsî bir gayret, terbiye ve tahsil gereklidir.

Meselâ;

Hazret-i İbrahim, evlâdının namaz kılabilmesi için onu Kâbe’nin bulunduğu yere götürmüş ve şöyle duâ etmişti:

“Rabbim! Beni ve zürriyetimi namaz kılanlardan eyle!..” (İbrâhîm, 40)

Ülü’l-azm bir peygamber, böyle ilticâ ile Allâh’a yalvarırken, bizim; «Nasıl olsa kılar! Bir şekilde öğrenir. Zamanla alışır.» gibi tesellîlerle evlâtlarımızın namaz hassâsiyetini dert edinmememiz hiç doğru olur mu?

Sahâbeden bir misal:

Enes bin Mâlik -radıyallâhu anh-, aralarında oğlu Ebûbekir’in de yer aldığı bir topluluğa bir hadîs-i şerîfi nakletti. Ardından oğlu Ebûbekir’e dönerek şefkatle şöyle dedi:

“–Yavrucuğum, bu hadîsi ezberle! Şüphesiz bu hadis bir hazinedir.” (Ahmed, XXVII, 13)

Onlar bütün dikkat ve iştiyaklarıyla bu mukaddes mîrâsın gelecek nesillere intikaline gayret ettiler.

Ebu’d-Derdâ Hazretleri, bir hadîs-i şerif için Medine’den Şam’a seyahat eden tâbiîyi bu gayreti ve fedâkârlığı sebebiyle tebrik etmiştir.

Çünkü İslâm’a hizmet ve gayretler; Allah Rasûlü’nün mîrâsına, bir başka ifadeyle emânetine sahip çıkmaktır. Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur:

“Size iki emânet bırakıyorum. Onlara sımsıkı sarıldıkça yolunuzu hiç şaşırmazsınız.

Bu emânetler;

• Allâh’ın Kitâbı Kur’ân-ı Kerim ve

• O’nun Peygamberi’nin sünnetidir.” (Hâkim, I, 171/318; Muvattâ, Kader, 3)

Peygamberimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-; Kur’ân ve Sünnet mîrâsına sahip çıkanların, dalâlete düşmeyeceklerini, yani hidâyetten sapmayacaklarını müjdeliyor.

Çünkü;

Mânevî mîraslara hasbe’l-kader nâil olduğu hâlde kıymetini bilmeyen ve ziyân edenler de vardır.

Zamanımızda en şenaatli zulümlerine şâhit olduğumuz yahudiler, Tevrât’a ve nice peygamberin mîrâsına erişmişlerdi. Fakat daha sonra o mukaddes emânete hıyânet ettikleri için, zâlimlerden ve gazab-ı ilâhîye uğrayanlardan oldular.

Hıristiyanlar, Hazret-i İsa’nın İncil’ine vâris idiler. Fakat onlar da daha sonra şirke düşmek, şerîatı rafa kaldırmak, putperest Roma’ya boyun eğmek sûretiyle mukaddes mîrâsa hıyânet ettiler. Dalâlete düşenlerden oldular.

Demek ki;

Sadece mîrasçı olmak yetmez. Bu mukaddes mîrâsın kıymetini bilmek ve gereğince muhafazasına gayret etmek lâzımdır.

Nitekim âyet-i kerîmede buyurulur:

“… Kitâb’ı, kullarımız arasından seçtiklerimize mîras verdik.

• Onlardan (insanlardan) kimi kendisine zulmeder, (Kur’ân ahkâmına tam riâyet etmez, günahlara dûçâr olur.)

• Kimi ortadadır, (takvâya muhtaçtır),

• Kimi de Allâh’ın izniyle hayırlarda öne geçmek için yarışır.

İşte büyük fazîlet budur.” (Fâtır, 32)

Hakk’a dostluk nişânesi de, işte bu fazîlettir.

Demek ki;

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in emânetine ve mîrâsına sahip çıkanların fârik vasfı; hayırlarda yarışmak, İslâmî gayretlerde ve fedâkârlıklarda en önde olmaktır.

Bizlere Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in en mühim mîrâsı; güzel ahlâk mîrâsıdır, karakter ve şahsiyet mîrâsıdır.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Yüzakı Dergisi, Yıl: 2024 Ay: Nisan, Sayı: 230

İslam ve İhsan