Kalp Şehrinin Anahtarı

Gönül fethedilirse, kalp şehrinin anahtarı kendiliğinden ikram edilir. Yâ Rabbi; kalbimizi îman nûru ile aydınlat, zihnimizi îman ile arındır ve amelimizi îman etmiş mü’mine yaraşır hâle getir! Âmin.

“Çocuklarla 7 yaşına kadar oynayın, şakalaşın. 7-15 yaş arası arkadaş olun. 15 yaşından sonra kararlarınızla ilgili onlarla istişare edin.” (Hazret-i Ali -kerremallâhu vecheh-)

Kur’ân, hadis ya da sahâbe hayatlarını okurken; “Hayatıma nasıl tatbik edebilirim? Hayatım İslâm’la nasıl güzelleşir?” şuurunda olmamız gerekir. Allah Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem- insanları nasıl irşâd etmiş; düşünelim biraz, ne dersiniz?

Ashâb-ı kirâmdan bahsederken onları zihnimizde genellikle yetmişli yaşlarda, saçı sakalı ağarmış bir nesil olarak tasavvur ediyoruz herhâlde… Büyüklüklerine, şanlarına, olgunluklarına yaraşan budur diye muhtemelen… Ancak durum pek öyle değil!

Enes -radıyallâhu anh- şöyle buyuruyor:

“Allah Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Medîne’ye geldi. Ashâb içinde Hazret-i Ebûbekir’den başka saç ve sakalında beyazlıklar olan kimse yoktu.”[1]

En güzel çağında îman edip tebliğ yapan, cihad için yarışan bir nesil! Nasıl fethedilmişti ki gönülleri, bu yüce din onların o pâk gönülleri ile dünyaya yayılmıştı?

GENÇLİĞİN DİNLE BAĞLARININ “GERGİN” YA DA “GEVŞEK” OLMASININ SEBEBİ NE OLA?

Peki, âhir zaman nesli olan gençliğin dinle bağlarının “gergin” ya da “gevşek” olmasının sebebi ne ola?

Çocuk ve gencin dilini yakalamanın en güzel yolu; onu dinlemek, gündemini meşgul eden konuyu anlamaktır. Başkasının yanında yapılan nasihat, eleştiri gibi incitici olabilir. Nasihatin de bir üslûbu var elbet… Bir gönlün nasihate açık ve alıcı olabilmesi için o gönlün önce fethedilmesi gerekir.

Farklı algılarla ve hassasiyetlerle varlığını ispat etmeye çalışan gençleri kim yetiştirdi? Âileleri değil mi? Öyleyse görüntü ve fikir dünyası olarak bu kadar uçurum nasıl oluştu acaba?

“-Ben gönlümce (nefsime göre) yapamadım/yaşayamadım; çocuğum yapsın, o daha genç! Hevesini alsın, sonra düzelir!” fikri, nefsin ve şeytanın ortaklığı ile kurulmuş kocaman bir kandırmacadır, büyük bir tuzaktır. Zira her nefis, dîninin, kültürünün, yaşadığı toplumun değerleri ile belirlenmiş bir sınır ister. Sınır yoksa, haddi aşmak kaçınılmazdır.

Allah Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, câhiliyenin en karanlık zamanında Güneş misâli doğmuştur. Ancak yeni dînin prensiplerini baskıcı ve zorlayıcı bir üslûpla değil, tedrîcen ve iknâ yoluyla öğreterek yerleştirmiştir. 23 yılda ikmâl edilen din, hayata ilmek ilmek işlenmiştir. O hâlde çocukların da gelişim süreci buna göre yapılandırılmalıdır. İbn-i Haldun’a;

“-Efendim çocuklarımızı nasıl terbiye edelim?” diye sorarlar.

“-Çocuklarınızı terbiye etmeye çalışmayın. Zira zaten size benzeyeceklerdir. Kendinizi terbiye edin yeter!” der.

Yani önce “rol model” olmalı. Çocuk namazın otokontrol sistemi olduğunu anne/babada görebilmeli. Çocuğun gözünde namaz, dünyanın bütün işini bir kenara itip:

“-Sana geldim Rabbim!” diyecek kadar öncelikli ve mühim bir sevdâ olmalı.

Oruç; açlığın ötesinde, ahlâkî bir arınma ve kendini başkasının yerine koyma (empati) yeteneği geliştirmeli. Nîmete şükür şuurunu oturtmalı. Her ibadet, davranışlara güzellik katmalı. Meselâ; çocuğun yanında acımasızca şunu-bunu çekiştiren bir ebeveyn, “Din, güzel ahlâktır!” diye anlatsa da, bu söz havada kalır, anne-babanın yaptıkları çocuğa tesir eder.

TAVUK VE KARTAL KISSASI

Hikâye bu ya! Dört tavuk, bir kartal yuvasına gidip bir yumurta çalar. Yumurtayı kümese getirdiklerinde, kümeste bulunan diğer tavuklar gördükleri bu yumurtanın çok büyük bir tavuğa ait olduğunu düşünürler. Zamanla yumurtayı getirenler de gerçeği unutur. Onlar da yumurtanın büyük bir tavuğa ait olduğuna inanmaya başlarlar.

Yetim yumurtaya bir anne bulunur, kuluçka başlar. Kısa zamanda yumurta kırılır, içinden simsiyah, kanatlı, ilginç gagalı tuhaf bir tavuk(!) çıkar. Herkes mutludur. Böylesini ilk kez görmüşlerdir çünkü… Anne tavuk, yavrusuna ders vermeye başlar:

“-Bak yavrum, yerden bulduğun böceği şöyle ye; arpayı, buğdayı böyle…”

Anne tavuk, her gün yeni şeyler öğretir yavrusuna. Büyük tavuk annesinin her söylediğini yapar. Anne tehlikelere karşı da nasıl davranacağını öğretir yavrusuna…

Büyük tavuk büyüdükçe güzelleşir. Oldukça uzun kanatlara sahiptir. Ara sıra diğer tavuklar, kanatlarına bakmaya gelirler.

Bir gün anne tavuk, yavrusuna, havadan gelen tehlikelere karşı kendisini nasıl savunacağını anlatırken, büyük tavuğun gözü, gökyüzünden süzülerek geçiş yapan bir canlıya ilişir.

“-Anneee! Bu ne?” diye sorar.

“-O kartal yavrum, kuşların padişahı!”

“-Ne de güzel uçuyor.”

“-Evet yavrum. Ama sen ona bakma, özenme. Senden önce baban, deden, amcan da özendi; ama hiçbiri onun gibi uçamadı. Sen tavuksun ve öyle yaşamalısın.” der.

O günden sonra büyük tavuğun ömrü, arka bahçede kartalın ihtişamlı geçişini izleyerek geçer. Her seferinde “Keşke ben de bir kartal olup uçabilseydim!” der.

Yine bir gün siyah kanatlı, büyük tavuk(!), ihtişamlı kartalı izlerken ölüp gider. Onu bir tavuk gibi defnederler. Hakikatte ise ölen bir kartaldır.

Müslüman genç, dîninin dinamiklerini, dîninin hayat tarzı olduğunu idrak edemeyince, başka akımlara yöneliyor. “Şunlar hayvan sever, bunlar insana değer verir, yogayla rahatladım, meditasyonla aydınlandım!” der durur.

Dînimiz zaten ahlâk üzerine inşâ edilmiş; Yaratıcı’sından dolayı yaratılanı sevmeyi tavsiye etmiştir. Yani kartal olduğunu bilse tavuk gibi yaşamaya uğraşmaz!

Peki, ne yapalım? Öncelikle kartal yuvasına girip yumurta çalacaklara kapıyı kapatmalı. Nasıl mı? Hayatımızı Kur’ân ve Sünnet ışığında şekillendirip inancımızla bağdaşmayan şeyleri hayatımıza dâhil etmeyerek! Misafir olarak bile evimize almayacağımız kimseleri (dizileri, filmleri, yarışmaları vb); evimizin baş köşesinde ağırlamaktan vazgeçmek, ilk adım...

Nurettin Topçu’nun dediği gibi; “İnsan kötüyü iki sebepten dolayı bilmemelidir. Bir; bilirse yapar. İki; yapmasa bile yapmamak için enerji sarf eder ve iyiliğe gücü kalmaz.”

Bu zamanda bilmemek mümkün mü? Elimizdeki telefonla, bir tıkla dünya önümüzde... Önemli olan; her alanda, sarsılmaz bir şahsiyetle İslâm kimliğini muhafaza edebilmek …

Yine ebeveynler, küçük yaşlardan itibaren, çocukları için sosyal çevre oluştururken, dînî hassasiyetleri göz önünde bulundurmalı, bu hassasiyetler üzerine çocuklarına fikirleri sorulmalı, yargılamadan dinleyip zihnindeki sorulara cevap bulması sağlanmalı…

Gençken, kan deli deli akarken, eğlenceli bir hayat cazip gelebilir. Çocuklara bu sebeple “Helâl daire, keyfe kâfidir!” düsturu ile seçenekler sunulmalı. Meşrû şartlar içinde başarılar, hicrî yılbaşı ve kandiller kutlanmalı ki, özenme ihtimali ortadan kalksın.

Yine İslâmî değerlerin temel olduğu gençlik merkezlerindeki faaliyetlerle helâl sınırlar içinde keyifli zamanların tadına varması sağlanmalı. Din; yasaklayan, monoton, katı diye negatif lanse edilmeye çalışılırken, çocuk âilesinde dînin huzur limanı, temiz ve helâlinden bir hayat tarzı olduğunu görerek büyürse, rûhen iki dünya arasında gidip gelmez.

Aslında karmaşa şöyle ortaya çıkıyor. Çocuk taklîdî îmâna sahip, inanç var. Hayat tarzındaki yamalı kısımlar dinle bağdaşmıyor. Diğer yandan da zihninde yapmak istediği, ama dîne aykırı olduğunu bildiği şeyler dolaşıyor. Amel, kalp, zihin ayrı tellerden çalınca, kaos meydana geliyor. Oysa îman; kalbin ve zihnin kabûlünün amele yansımasıdır.

Kıymet verdiğim bir hocamın şahit olduğum tutumunu örnek olması açısından paylaşmak isterim:

“-Seni mescitte göremiyorum, bu ara yavrum!” dedi gence. Aramızdaki muhabbete binâen:

“-Kulağından tutup götürün hocam!” dedim. Gülüştük biraz. Hocam gence sımsıkı sarılıp:

“-Yoook, ben onu ancak gönlünden tutarım!” dedi.

İşte tam da beklediğim cevaptı bu. Gönül fethedilirse, kalp şehrinin anahtarı kendiliğinden ikram edilirdi Fâtih’e çünkü…

Yâ Rabbi; kalbimizi îman nûru ile aydınlat, zihnimizi îman ile arındır ve amelimizi îman etmiş mü’mine yaraşır hâle getir! Âmin.

[1] Buhârî, Menâkıbu’l-Ensâr, 45.

Kaynak: Ayşenur SEVER, Şebnem Dergisi, Mayıs 2022, Sayı:207

İslam ve İhsan

GENÇLERİ DÎNÎ HAYATTAN UZAKLAŞTIRAN SEBEPLER

Gençleri Dînî Hayattan Uzaklaştıran Sebepler

ÇOCUK TERBİYESİNDE 4 KURAL

Çocuk Terbiyesinde 4 Kural

ÇOCUK TERBİYESİNDE ÜSLUP

Çocuk Terbiyesinde Üslup

ÇOCUK TERBİYESİNDE ANA BABA ÖRNEKLİĞİ

Çocuk Terbiyesinde Ana Baba Örnekliği

PAYLAŞ:                

YORUMLAR

İlk yorumu yapan siz olun!

Yorum Ekle

İslam ve İhsan

İslam, Hz. Adem’den Peygamber Efendimize (s.a.v) gönderilen tüm dinlerin ortak adıdır. Bu gerçeği ifâde için Kur’ân-ı Kerîm’de: “Allâh katında dîn İslâm’dır …” (Âl-i İmrân, 19) buyurulmaktadır. Bu hakîkat, bir başka âyet-i kerîmede şöyle buyurulur: “Kim İslâm’dan başka bir dîn ararsa bilsin ki, ondan (böyle bir dîn) aslâ kabul edilmeyecek ve o âhırette de zarar edenlerden olacaktır.” (Âl-i İmrân, 85)

...

Peygamber Efendimiz (s.a.v) Cibril hadisinde “İslam Nedir?” sorusuna “–İslâm, Allah’tan başka ilâh olmadığına ve Muhammed’in Allah’ın Rasûlü olduğuna şehâdet etmen, namazı dosdoğru kılman, zekâtı vermen, Ramazan orucunu tutman, yoluna güç yetirip imkân bulduğun zaman Kâ’be’yi ziyâret (hac) etmendir” buyurdular.

“İman Nedir?” sorusuna “–Allah’a, meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, âhiret gününe inanmandır. Yine kadere, hayrına ve şerrine îmân etmendir” buyurdular.

İhsan Nedir? Rasûlullah Efendimiz (s.a.v): “–İhsân, Allah’a, onu görüyormuşsun gibi kulluk etmendir. Sen onu görmüyorsan da O seni mutlaka görüyor” buyurdular. (Müslim, Îmân 1, 5. Buhârî, Îmân 37; Tirmizi Îmân 4; Ebû Dâvûd, Sünnet 16)

Kuran-ı Kerim, Peygamber Efendimize (s.a.v) gönderilen ilahi kitapların sonuncusudur. İlahi emirleri barındıran Kuran ve beraberinde Efendimizin (s.a.v) sünneti tüm Müslümanlar için yol gösterici rehberdir.

Tüm insanlığa rahmet olarak gönderilen örnek şahsiyet Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v) 23 senelik nebevi hayatında bizlere Kuran ve Sünneti miras olarak bırakmıştır. Nitekim hadis-i şerifte buyrulur: “Size iki şey bırakıyorum, onlara sımsıkı sarıldığınız sürece yolunuzu asla şaşırmazsınız. Bunlar; Allah’ın kitabı ve Peygamberinin sünnetidir.” (Muvatta’, Kader, 3.)

Tasavvuf; Cenâb-ı Hakkʼı kalben tanıyabilme sanatıdır. Tasavvuf; “îmân”ı “ihsân” gibi muhteşem ve muazzam bir ufka taşımanın diğer adıdır. Tasavvuf’i yola girmekten gaye istikamet üzere yaşayabilmektir. İstikâmet ise, Kitap ve Sünnet’e sımsıkı sarılmak, ilâhî ve nebevî tâlimatları kalbî derinlikle idrâk edip onları hayatın her safhasında vecd içinde yaşayabilmektir.

Dua, Allah Teâlâ ile irtibatta bulunmak; O’na gönülden yönelmek, meramını vâsıta kullanmadan arz etmek demektir. Hadisi şerifte "Bir şey istediğin vakit Allah'tan iste! Yardım dilediğin vakit Allah'tan dile!" buyrulmuştur. (Ahmed b. Hanbel, Müsned, 1/307)

Zikir, bütün tasavvufi terbiye yollarında nebevi bir üsul ve emanet olarak devam edegelmiştir. “…Bilesiniz ki kalpler ancak Allâh’ı zikretmekle huzur bulur.” (er-Ra‘d, 28) Zikir, açık veya gizli şekillerde, belirli adetlerde, farklı tertiplerde yapılan önemli bir esastır. Zikir, hatırlamaktır. Allah'ı hatırlamak farklı şekillerde olabilir. Kur'an okumak, dua etmek, istiğfar etmek, tefekkür etmek, "elhamdülillah" demek, şükretmek zikirdir.

İlim ve hâl kelimelerinden oluşmuş bir isim tamlaması olan ilmihal (ilm-i hâl) sözlükte "durum bilgisi" demektir. Bütün müslümanların dinî bilgi ve uygulama bakımından ihtiyaç duyduğu, bir bakıma müslüman olmanın ve müslümanlığın icaplarını yerine getirmenin ön şartı durumundaki fıkhi temel bilgiler ilmihal diye anılmıştır.

İslam ve İhsan web sitesinde İslam, İman, İbadet, Kuranımız, Peygamberimiz, Tasavvuf, Dualar ve Zikirler, İlmihal, Fıkıh, Hadis ve vb. konularda  güvenilir kaynaklardan bilgiye ulaşabilirsiniz.