Peygamber Efendimiz Taif’e neden gitmiştir? Peygamberimiz Taif yolculuğuna ne zaman çıktı? Peygamberimizin Taif yolculuğunda yaşadığı hadiseler.

Ebû Tâlib’in vefatından sonra Kureyş’in mukâvemeti şiddetlenince Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) İslâm dâvetine yeni bir merkez bulmak için gayret ettiler. Sakîf kabilesinden yardım istediler, fakat Sakîf bu fırsatı kaçırdı, “Dâru’l-Hicre: Hicret yurdu” olma şerefine eremedi. “Ensâr” olmanın erişilmez şeref ve faziletini kazanamadı. Efendimiz (s.a.v)’e müsbet cevap vermediği gibi bir de akılsızlarını ve çocuklarını kışkırtarak Efendimiz (s.a.v)’i taşlattılar.

PEYGAMBERİMİZ TAİF YOLCULUĞUNA NE ZAMAN ÇIKTI?

Tâif, Benî Saʻd yurduna çok yakındı. Aralarında Peygamber (s.a.v) Efendimiz’in süt akrabâları vardı. Allah Rasûlü (s.a.v), Tâiflilerin kendisini kabul edebileceğini ümit etmişlerdi.

Bu yolculuk, Ebû Tâlib ve Hz. Hatîce’nin vefatından sonra bi’setin 10. senesinde gerçekleşti. Efendimiz’in orada 10 gün kaldığı rivâyet edilir.

Hz. Âişe vâlidemiz, Allah Rasûlü (s.a.v)’e:

“–Uhud Harbi’nden daha fazla daraldığınız bir gün oldu mu yâ Rasûlallah?” diye sormuştu.

PEYGAMBERİMİZİN TAİF YOLCULUĞUNDA YAŞADIĞI HADİSELER

Nebiyy-i Ekrem Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurdular:

“–Evet, senin kavminden çok kötülük gördüm. Bu kötülüklerin en fenâsı, onların bana Akabe Günü^[1] yaptığıdır. Tâifli Abdükülâl’in oğlu İbn-i Abdiyâlîl’e sığınmak istemiştim de, beni kabûl etmemişti. (Beni ayak takımına taşlatarak her tarafımı kan revân içinde bırakmıştı.) Ben de geri dönmüş, derin kederler içinde yürüyüp gidiyordum. Karnü’s-Seâlib mevkiine varıncaya kadar kendime gelemedim. Orada başımı kaldırıp baktığımda, bir bulutun beni gölgelediğini gördüm. Dikkatlice bakınca, bulutun içinde Cebrâîl (a.s)’ı fark ettim. Bana:

«−Allah Teâlâ, kavminin Sana ne söylediğini ve Sen’i himâye etmeyi nasıl reddettiğini duymaktadır. Onlara dilediğini yapması için de Sana, Dağlar Meleği’ni gönderdi.» diye seslendi.

Bunun üzerine Dağlar Meleği bana seslenerek selâm verdi. Sonra da:

«−Ey Muhammed! Kavminin Sana ne dediğini Cenâb-ı Hak işitmektedir. Ben Dağlar Meleği’yim. Ne emredersen yapmam için Allah Teâlâ beni Sana gönderdi. Ne yapmamı istiyorsun? Eğer dilersen şu iki dağı (Mekke’deki Ebû Kubeys ile Kuaykıân dağlarını) onların başına geçireyim.» dedi. O zaman:

«−Hayır, ben Cenâb-ı Hakk’ın onların nesillerinden sâdece Allâh’a ibâdet eden ve O’na hiçbir şeyi ortak koşmayan kimseler getirmesini dilerim.» dedim.” (Buhârî, Bed’ü’l-Halk, 7; Müslim, Cihâd, 111)

Seneler geçmesine rağmen Allah Rasûlü (s.a.v) bu acı hâtırayı unutamamışlar, hayatlarının sonuna doğru Hz. Âişe validemize anlatmışlardır.

Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) lisân-ı hâlleriyle sanki şöyle buyuruyorlardı:

“Ben nasıl sabrediyorsam aynı şekilde siz de, Allah Teâlâ’nın dînini tebliğ ederken karşılaştığınız meşakkatlere sabredin!”

Meşakkatler karşısında hiçbir zaman ümitsizlik ve tembellik yok!

Mâdem ki emreden O’dur, hiç şüphe yok ki yardım edecek olan da yine O’dur.

Dipnotlar:

[1] Burada bahsedilen Akabe, Tâif’teki bir yerdir. Efendimiz (s.a.v)’in Ensâr ile bir araya geldiği Minâ’daki Akabe değildir. (Zürkânî, Şerhu’l-Mevâhib, I, 298)

Kaynak: Dr. Murat Kaya, Siyer-i Nebi.

İslam ve İhsan