İnsanlık Bizi Bekliyor

Atalarımız, “Alma mazlumun âhını, gökten indirir şahini!” demişler. Şahini de indirir, şahını da! Yeter ki Yüce Mevlâ’nın lütuf ve keremine layık olalım. Bestami Yazgan'ın kaleminden kıymetli bir makale...

İnsanlık çok sıkıştı, zulüm haddini aştı, zalimler yedi derya dolaştı. İnşallah mazlumun gözyaşı denizinden hürriyet güneşi doğmak üzeredir. Allah’la mazlumun duası arasında perde yoktur. Atalarımız, “Alma mazlumun âhını, gökten indirir şahini!” demişler. Şahini de indirir, şahını da! Yeter ki Yüce Mevlâ’nın lütuf ve keremine layık olalım.

Günü güne ekleyelim, zamanı çiçekleyelim. Dua, ümit ve gayretle güzel günler bekleyelim. Zulüm ateşi sönsün, mazlumun âhı dinsin, gönüller Hakk’a dönsün. Hak güneşi doğanda, karanlığı boğanda huzura ulaşalım; şu güzelim dünyada kol kola dolaşalım.

- Nefis kardeş, şair dünyanın bizi beklediğini söylüyor. Bu hususta ne düşünür, neler dersin?

- Şairler hayalperesttir ama bu sefer doğru söylemiş. Evet, dünya beni bekliyor; ben de dünyanın malını, mülkünü, altın ve mücevherinin benim olmasını bekliyorum. Siz sohbete devam edin değerli dostlar, ben dünyanın peşinden koşmaya başlıyorum.

- Dur hele nefis kardeş! Sohbet bitsin öyle gidersin! Korkma dünyanın bir yere gittiği yok!

- Sen öyle zannet akıl kardeş. Senin gibi birçok akıllı koşmaya başlamıştır bile. Duracak zaman değil, tutmayın beni!

- Nefis işi yanlış anladı. Şair, şehitler ve Caber bizi bekliyor diye açıklamış. Siz ne dersiniz akıl dostum?

- Atalarımız coşkun seller gibi üç kıta, yedi denize yürümüşler. Gittikleri her yere adalet mührü vurmuşlar. Gönülleri temizlemek için cami, bedeni temizlemek için hamam, aklı temizlemek için medreseden oluşan külliyeler yapmışlar. Zaman tersine dönünce Anadolu’ya sığınmak zorunda kalmışız. Geldiğimiz yerlerde kalan insanlar da bizden sonra gün yüzü görmemişler. Eski zamanların hasretiyle bizi bekliyor olabilirler.

- Evet gönül dostum sizi dinleyelim!

- Ben inleyeyim, siz dinleyin efendim. Akıl kardeşimizin anlattığı gibi kader bizi Anadolu’ya geri getirdi ama orada çok şey bıraktık çok! Geldiğimiz yerleri vatan kılmak için binlerce şehidimiz toprağa düştü. Onlar da bizin yolumuzu gözlüyorlar. Şimdi nefis burada olsa, “Bırak hayal kurmayı gönül kardeş! Ölü insanlar nasıl bizi bekleyebilir?” derdi. Hâlbuki şehitler ölmez! Onlar diridirler ama biz göremeyiz. Demem o ki; kimseyi bekletmek doğru değildir hele bu bekleyenler şehitlerse… Onları unutmak çok ayıp olur çok!

- Bir dakika dostlar! Akıl kardeşimiz söz almak istiyor galiba!

- Sadece şehitleri bırakmadık gurbette: camiler, minareler, kaleler de yetim kaldı biz gelince. Geçtiğimiz yıllarda gönül coğrafyamızda kayıtlı ülkelere bir geziye gitmiştim. Neler gördüm neler… Minare var, camisi yok. Temeli var, camiden eser yok. İmarethaneler, tekkeler ve medreseler perme perişan! Hepsi yetim ve öksüz çocuklar gibi boyun bükmüş, bizi bekliyor. Gerçi devletimiz son zamanlarda ata yadigârı birçok eseri ayağa kaldırdı ama yine de mahzun duruyor hatıralarımız.

- Sadece şehitler ve ata yadigârı eserler değil, insanlık da bizi bekliyormuş akıl kardeş! Ne dersin?

- Âh derim, eyvah derim. Nefis kardeş nasıl mal mülk telaşıyla koşup gittiyse, zalimler de yalan dolanla talan ediyor dünyayı. Demokrasi götüreceğim, diyor; ölüm yağdırıyor. Adalet maskesiyle zulüm yağdırıyor. En acısı, sadece insanı değil insanlığı öldürüyorlar.

- Gönül kardeş, dertlendin yine!

- Nasıl dertlenmeyeyim azizim? “Dağlar dağımdır benim,/ Gam ortağımdır benim./ Söyletmen tez ağlarım,/ Yaman çağımdır benim.” İnsanlar, hep alma peşinde! Veren elin alan elden üstün olduğunu unuttular. Aslında birikenle değil, verilenle var olacağımızın şuurunda olmalıyız. Her varlık gibi devletler de fânidir. Osmanlı devletimiz yıkıldı ama gönül saraylarında ağırlanmaya devam ediyor. Cümle mazlum, “Neredesiniz, ne zaman geleceksiniz?” diye soruyor bize.

- Ne zaman gideceğiz azizim?

- Önce kendimize geleceğiz, sonra ‘Ya Allah ya bismillah!’ deyip bir seher vakti çıkacağız yola. Asla vermeden mola, önce ‘ben’ kalesini sonra cümle zulüm kalesini yıkacağız sırasıyla. Gecenin en karanlık ânına geldik. Allah (cc) lütfederse bu ânı sabahın başlama zamanı yapabiliriz. “Kul sıkışmayınca Hızır yetişmez.” demiş atalarımız. İnsanlık çok sıkıştı, zulüm haddini aştı, zalimler yedi derya dolaştı. İnşallah mazlumun gözyaşı denizinden hürriyet güneşi doğmak üzeredir. Allah’la mazlumun duası arasında perde yoktur. Atalarımız, “Alma mazlumun âhını, gökten indirir şahini!” demişler. Şahini de indirir, şahını da! Yeter ki Yüce Mevlâ’nın lütuf ve keremine layık olalım.

Aya, güneşe ve bütün kâinata hükmeden Allah (cc) için zor diye bir durum yoktur. O “Ol” der ve olur. Öyleyse “Şol gökleri kaldıranın,/ Donatarak dolduranın,/ Ol deyince olduranın/ Doksan dokuz adı ile…” deyip sözlü ve fiilî duayı kuşanıp çıkalım yola. Gönlümüze merhameti, yüreğimize cesareti, bileğimize gayreti nakşedelim. İslam’ın son muhafızı bizdik, inşallah bu vazife yine bize nasip olur.

Allah (cc) düşmanın gücünü noksan, bizim işimizi âsan eyleye; yepyeni zaferler ihsan eyleye!