Enbiya Ne Demek?

Enbiyâ: Nebîler, peygamberler anlamına gelir.

ENBİYA KELİMESİNE ÖRNEKLER

Tevrât ve İncîl’de olduğu gibi Zerdüştlük, Hinduizm ve Budizm gibi doğu dinlerinin mukaddes kabûl ettikleri kitaplarında da Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in geleceği müjdelenmiştir. Zerdüşt’ün mukaddes kitabı olarak bilinen Zend Avesta’da Hazret-i Peygamber’in ismi “Soeshyant” olarak zikredilir ki “Âlemlere Rahmet” mânâsına gelmektedir. Bütün insanların peygamberi olacağı bildirilmekle birlikte diğer pek çok vasıfları da zikredilir. Hinduizm’in mukaddes kitabı Vedalar, Upanişadlar ve Puranalar’da Hâtemü’l-Enbiyâ’nın, sakalı sünnet kılacağı, domuz etini yasaklayacağı gibi pek çok sıfatı zikredilir. Yine Buda’nın kitaplarında da Allâh Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in risâletini müjdeleyen ve vasıflarından bahseden pek çok bölüm mevcuttur. (Bkz. Remzi Kaya, İlâhî Kitaplarda Hazret-i Muhammed, s. 221-239; A. H. Viyarthi - U. Ali, Doğu Kutsal Metinlerinde Hazret-i Muhammed, İstanbul, 1997; İbrâhim Cânan, XIV, 79-81)

*****

Kur’ân-ı Kerîm’de Muhammed ismi dört defâ, Ahmed ismi bir defâ zikredilmiştir. İncîl’de ise bu isimlerle aynı mânâya gelen “Faraklit” kelimesi kullanılmıştır.

Peygamber Efendimiz -aleyhissalâtü vesselâm- bir hadîs-i şerîflerinde şöyle buyururlar:

“Ben Muhammed’im ve Ahmed’im.

Ben o Mâhî’yim ki, Allâh benim nübüvvetimle küfrü izâle edecektir.

Ben o Hâşir’im ki, (kıyâmet gününde) insanlar beni tâkib ederek haşrolunacaktır.

Ben Âkıb’ım, Hâtemü’l-Enbiyâ’yım, benden sonra hiç kimse nebî olmayacaktır.”

(Buhârî, Menâkıb, 17; Müslim, Fedâil, 125)

*****

Sultânu’l-Enbiyâ -aleyhi ekmelü’t-tehâyâ- Efendimiz, hayâtı boyunca ticârî münâsebetlerdeki muhâtaplarına ve diğer insanlara karşı son derece dürüst davranmıştır. Bir kimseye söz verdiğinde, onu ne pahasına olursa olsun yerine getirmiştir.