Ateşle İmtihan

Fatih zamanında yaşanan, o devirde evlâtların nasıl iffet kahramanı şahsiyetler olarak yetiştirildiklerinin şahidi olan şu hâdise; terbiyedeki hakikî neticenin müthiş bir misâlidir.

Fatih Sultan Mehmet devrinde papazlar, Osmanlı toplumunun mâneviyâtını ölçmek için, birtakım müşâhedelerde bulunduktan sonra; gençliğin iffet ve nezâhetini sınamak için, kızlarını akşam aktinde bir medreseye gönderdiler. Kızlar, kapıyı açan gençlere;

“–Hava karardı, yolumuzu kaybettik. Bizi bu gece misafir eder misiniz?.. Çaresisiz...” dediler.

Talebeler, düşünüp taşındılar, nihayet kendi odalarını bu iki kıza verdikten sonra, araya bir perde gerip mangal başında sabahladılar. Sabahleyin de kızları yolcu ettiler.

Papazlar, kızlarına merakla delikanlıların ne yaptığını sordular. Onlar da, olan biteni şöyle anlattılar:

“–Kendi yerlerini bize terk ettiler. Kendileri odanın ucuna çekildiler. Ortadaki mangal ateşini ellerine alıp bırakıyorlar, birbirlerine dehşetle; «Rabbimiz bizleri Cehennem azâbından korusun!. Bizleri, ânı istikbâlle değiştiren ahmaklardan eylemesin!.» diyorlardı. Bizlere dönüp bakmıyorlardı bile...”

İşte, Cehennemin ateşinin, dünyanın her türlü ateşinden daha şiddetli, daha dayanılmaz olduğunun en güzel idrâki...

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Nesil Endişesi, Erkam Yayınları