İnsanlığın Kurtuluş Reçetesi
Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, nasıl ki geçmişte azgın bir câhiliye toplumunun ıslâhına vesîle oldu ve onu asr-ı saâdet toplumuna dönüştürdü ise, bugün de insanlığı huzura erdirip kurtaracak olan, yine O’nun bizlere göstermiş olduğu yoldur. Yani Kur'an ve Sünnet'e sımsıkı sarılmak ve onunla amel etmektir.
Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:
“Ümmetim bir yağmura benzer; önü mü, sonu mu hayırlıdır, bilinmez.” buyuruyor. (Tirmizî, Edeb, 81)
O hâlde düşünelim:
- Bizler bu bereketli yağmurun bir rahmet damlası olabilmek için bugün ne kadar gayret gösterebiliyoruz?
- Âlemlere rahmet olarak gönderilmiş olan Rahmet Peygamberi’ne ne kadar “hayırlı ümmet” olabiliyoruz?
- Hâlimiz ne derece “rahmet ümmeti” manzarası sergiliyor?
- Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in “özledim” buyurduğu âhir zamandaki kardeşlerinden olabilme idealine yaraşır bir istikâmetimiz var mı?
- Hayat yolculuğumuzda Allah Rasûlü’nün ve ashâb-ı kirâmın kutlu izlerini nereye kadar tâkip edebiliyoruz? Yoksa dünyevî ve nefsânî arzularımız, bizi onların izinden ayırıp çıkmaz sokaklara mı çekip götürüyor?
- Kendimize Allah Rasûlü ve ashâbını ölçü almak yerine, toplumdaki gâfillerle hâlimizi kıyaslayıp boş tesellîlerle mi avunuyoruz?
- Ashâb-ı kirâm, evlâtlarını nasıl yetiştiriyordu? Nasıl bir tâbiîn nesli yetiştirmişlerdi? Bizler, evlâtlarımızın mânevî terbiyesiyle ne kadar alâkadar oluyoruz? Yavrularımıza ne kadar sahibiz? Onları televizyonun, internetin, medyanın, kötü arkadaş çevresinin menfî tesirlerinden ne kadar koruyabiliyoruz?
Şunu aslâ unutmayalım ki; Peygamber Efendimiz’in gönderildiği zamanın câhiliyesi ile bugünkü câhiliye arasında, ilâhî imtihanların özü bakımından hiçbir fark yok. Nasıl ki o zamanlar kuvvetliler zayıfları acımasızca eziyor, haksızlık yapan güçlüler dâimâ haklı sayılıyor ve daha nice cürümler pervâsızca işleniyorsa, bunların emsalleri -maalesef- günümüz dünyasında da yaşanıyor.
O asırda mâsum kız çocukları, namusuna halel gelir de ailesinin şerefine leke sürer düşüncesiyle, yahut rızık endişesiyle, analarının yüreklerinden sökülüp diri diri toprağa gömülüyordu. Bugünkü modern câhiliye insanı ise, kürtaj kasaplarına, henüz gün yüzü görmemiş bebekleri ana karnında parçalatarak, bu cürmün daha beterini irtikâb ediyor.
Cenâb-ı Hak âyet-i kerîmede, âhiretteki mahkeme-i kübrâdan bir manzarayı bildirerek:
“Diri diri toprağa gömülen kıza, hangi günah sebebiyle öldürüldüğü sorulduğunda!” (et-Tekvîr, 8-9) buyuruyor.
Günümüzdeki kürtaj kasaplarını da bu ilâhî tehdit önünde çok çetin bir hesap ve elîm bir azap bekliyor.
Hiçbir meşrû gerekçesi olmadan, sırf nefsânî bahanelerle yavrusunu istemeyip kürtaj kasabına teslim eden vicdan mahrumlarına sormak gerek:
Allâh’ın verdiği canı almaya senin ne hakkın var! Hem gaybı biliyor musun?! İstikbâlin ne getireceğinden haberin var mı?! O canına kıydığın yavru, belki yarın sana sığınak, barınak, dayanak olacak. Kimsesiz ve bakıma muhtaç kaldığında sana sahip çıkacak, seni koruyup kollayacak…
Velhâsıl, hangi asırda olursa olsun, ilâhî ölçülerle terbiye olmamış bir insan, âyet-i kerîmedeki ifâdesiyle “zalûm ve cehûl” yani çok zâlim ve çok câhildir.[3] Allah ve Rasûlü’nden uzak yaşanan her asır, esâsen bir câhiliye asrıdır. İlâhî ve nebevî beyanlarla ıslah olmamış her asrın vahşetleri, birbirine denktir…
Zira zamanın, mekânın, hayat şartlarının ve dekorların değişmiş olması, insan tabiatını değiştirmiyor. Bugün haz ve hız odaklı yaşayan modern câhiliye insanıyla, 14 asır önceki bedevî câhiliye insanı arasında bir gardırop farkından başka ne var?
İNSANLIĞI KURTARACAK REÇETE NEDİR?
Bütün bu hakîkatler çerçevesinde diyebiliriz ki:
Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, nasıl ki geçmişte azgın bir câhiliye toplumunun ıslâhına vesîle oldu ve onu asr-ı saâdet toplumuna dönüştürdü ise, bugün de insanlığı huzura erdirip kurtaracak olan, yine O’nun rahmet nefesidir.
Dolayısıyla dün ve bugün insanlık nasıl O’na muhtaç olduysa, kıyâmete kadar da O’na muhtaç olacaktır. Nitekim O’nun hayat veren ölçüleri, sadece kendi asrına değil, kıyâmete kadar gelecek bütün asırlara ve nesillere yegâne huzur reçetesidir.
Zira; mâzî, hâl ve istikbâlin birleştiği Mîrac Gecesi’nde, O’na Cennet ve Cehennem seyrettirilmiştir. Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, kıyâmete kadar ümmetinin başına gelecek her hâl ve imtihanı görmüş, bunlardan pek çoğunu da “fiten hadisleri”nde sahne sahne haber vermiştir.
Hâl böyleyken, günümüzde adına “târihselci” denilen sapkın bir güruh, İki Cihan Serveri Efendimiz’in tâlimatlarını, sadece mîlâdî yedinci asrın dar hudutlarına hapsetme küstahlığını göstermektedir. Birçok ahkâm âyetinin -hâşâ- zamanının geçtiğini, bugünün şartlarına uymadığını iddiâ etmektedir. Bu meyanda meselâ Kur’ân’ın mîras hukukunu değiştirmeye çabalamaktadır. Böylece bazı ilâhî hükümleri âdeta tedâvülden kaldırma gayretkeşliğini sergilemektedir.
Bir başka sapkın güruh ise; “Bugün Rasûlullah gelse, elini ayağını öperiz, fakat zaman bizim zamanımızdır, biz kendi metotlarımızdan dönmeyiz.” diyerek, Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’i -hâşâ- emekliye ayırmış olmaktadır.
Şüphesiz ki, hükmü kıyamete kadar cârî olan İslâm, bu din tahrifçilerinin hezeyanlarından münezzehtir. Allah indinde yegâne hak ve mükemmel din, İslâm’dır.
Bu nevî sapkınlar ise, dinde fitne çıkararak, zaten paramparça hâldeki ümmetin gönül dünyalarını ve îtikadlarını da bulandırmaya çabalayan fesat ehlidir. Müslümanlar olarak kendimizi ve nesillerimizi, bu nevî fitnelerden muhafaza hususunda da son derece dikkatli ve basîretli davranmalıyız.
Nitekim Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, çok sevdiği sahâbîlerinden Abdullah bin Ömer -radıyallâhu anh-’a ve onun şahsında kıyamete kadar gelecek bütün ümmetine şu îkazda bulunmuştur:
“Ey İbn-i Ömer! Dînine iyi sarıl, dînine iyi sarıl! Zira o, senin hem etin, hem kanındır. Dînini kimden öğrendiğine çok dikkat et! Dînî ilimleri ve hükümleri, istikâmet ehli âlimlerden al, istikâmetten sapanlardan alma!” (Hatîb el-Bağdâdî, el-Kifâye fî İlmi’r-Rivâye, s. 121)]
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Altınoluk Dergisi, 2017 – Nisan, Sayı: 373, Sayfa: 032
ÜMMETİM YAĞMURA BENZER