Gönüllere Taht Kurmuş Liderler

Abbâsî halifesi Harun Reşid’in zamanında yaşanmış olan hadise, devlet erkanının millet üzerindeki etkisini ifade sadedinde bizlere ışık tutmaktadır.

Cenâb-ı Hak buyuruyor:

“Îmân edip de sâlih amellerde bulunanlara  gelince; onlar için çok merhametli olan Allah, (gönüllerde) bir sevgi yaratacaktır. (Yani onları herkese sevdirecektir.)” (Meryem, 96)

Rasûlullah (sav) buyurdular: “İyi arkadaşla kötü arkadaşın misâli; misk taşıyanla körük çeken insanlar gibidir. Misk sahibi ya sana kokusundan ikram eder veya sen ondan satın alırsın. Körük çekene gelince; o, ya senin elbiseni yakar, yahut da onun pis kokusu sana sirâyet eder.” (Buhârî, Buyû, 38)

Bağdat’ta insanları Allâh’a davet eden, nefisleri tezkiyeye çalışan, gönülleri Kur’ân-ı Kerim ve sünnet-i seniyye istikametinde irşad ve ihyâ eden, kendini Allah yoluna adamış ve bir takvâ hayatı yaşayan Hak dostları da bulunmaktaydı. Abdullah bin Mübârek, Süfyân-ı Sevrî, Fudayl bin Iyâz, Cüneyd-i Bağdâdî, Mâruf-i Kerhî ve Bişr-i Hafî  Hazretleri gibi…

Bu kıymetli zâtlar da, diğerlerinin, yani zevk u safâya düşerek eriyip giden kimselerin aksine; yüksek bir ahlâk, fazîlet, letâfet ve feyizli bir hizmet sergilemişlerdir. Öyle ki, dünyevî saltanat ve ihtişam, böyle Hak dostlarının gönüllerini hiçbir bedele satın alamamış, dünyanın hiçbir mevkî ve makamı, onları mübârek gayelerinden ve mukaddes vazifelerinden ayıramamıştır.

Onlar; hiçbir maddî menfaat gütmeden halka fedâkârane hizmet ediyor, vecd dolu îman hâlleri gayr-i müslimlere bile tesir ediyordu.

Abbâsî Halîfesi Harun Reşid, kendi ihtişam ve saltanatı içinde Rakka’da ikamet ediyordu. Bir gün oraya Abdullah bin Mübârek Hazretleri geldi. Bütün şehir halkı onu karşılamak için şehir dışına çıktı. Halîfe neredeyse koca şehirde yalnız kalmıştı.

Bu manzarayı balkondan seyreden Harun Reşid’in bir câriyesi;

“−Bu da nedir? Ne oluyor?” diye sorunca oradakiler; “−Horasan’dan bir âlim geldi. Adı Abdullah bin Mübârek. Ahâlî onu karşılıyor.” dediler.

Bunun üzerine o câriye; “−Gerçek sultanlık işte budur, Harun’un sultanlığı değil! Çünkü Harun’un sultanlığında polis olmadan işçiler bile bir araya toplanmıyor.” dedi.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Yüzakı Dergisi, 1. Sayı, Mart 2005